Oturup yazmaya başla.
Kelimeler sana yol gösterir. Bir, iki, üç,
dört, beş… bu kadarı yeter. Hayat senin istediğin gibi olmaz.
Tek kelime. Çıkar…! Cümle değişti. Hayat senin istediğin
gibi. Artık iyi bir yerdesin. Say…! Saymak iyidir. Bir, iki, üç,
dört. Fakat bir mesele var gibi. Aslı olmadı yine. Hep bir şeyler
gibi. Oturup yazmaya başladım. Kelimeler bana yol gösteriyor.
Gibinin bir anlamı olmalı. Yok! Hayat senin istediğin. Saymaya
devam et. Bir, iki, üç. O halde sen istedin. Neyi istedin? Gibi?
Bir şey istemiş olmalısın. Ama istemedin. Yol tuhaf bir yere
gidiyor. Kelimeler buradan gelmemeliydi. Moralin bozulabilir. Kimse
sana sormadı. Sor… ma… dı. Neden? Say…! Yılları say! Ayları
say! Günleri say! Pazartesi, salı, çarşamba, perşembe, cuma. Bu
kadarı yeter gibi. Yine gibi?! Başa dön. Ne dedik, oturup yazmaya
başla. Başladım. Bir şey bana yol gösterecekti? Ah evet,
kelimeler. Gösterdi. Görmüş olmalısın. Bitmesi gerekli.
Başlayan şey biter. Biten şey? Hayat senin. Bunu anladığını
umuyorum. Çünkü kelimeler.
Say…! bir, iki… bitti.