Kendi karanlığının içinde yanında polislerle beraber Savcının odasına gidiyordu. Ayakları altında eskimiş karolar. Çevresindeki insanların düşünceleri, başlarına gelecek hikayeleri geçiyordu zihninden. Akıp gitmelerine izin veriyordu. Şu an onlarla ilgilenmek istemiyordu. Aşağıda yakalanan suçlulardan biri serbest bırakılacaktı. Onu tutuklamak için yeterli delilleri yoktu. Sadece o istisnaydı. Öylece çıkıp gitmesine izin veremezdi. Cezasını vermek için delile ihtiyacı …
Tek kişilik odada, kapısında nöbetçi polis, on sekiz saat uyudu. Koluna bağlanmış serum ağır ağır damladı. Odanın kirli perdesinin aralığından zayıf bir ışık girdi içeri. İki güvercin pervazda gidip gelirken uyandı. Başındaki ağrı tam olarak geçmemişti. Kapıdaki nöbetçi hoşlandığı hemşirenin gelmesi umuduyla sağa sola bakınıyordu. Yatağında hafifçe doğruldu. Karnı acıkmış, susamıştı. Kapıdaki nöbetçiye gelmesini söyledi. …
Uyku, artık gelmeyen eski bir anı gibi. Yatmak için değil, sadece dinlenmek için kullandığı, geride kalan tek eşyası olan yatağının üzerinde. Gündüzler gecelere, geceler gündüzlere karışıyor. Vakit anlamsız, sadece akıp giden nehir. Hastalığın ilerlediğini hissediyor günlerdir. Yeni bir kriz gelmek üzere. Her an ve her yerde olabilir. Sırt üstü uzandığı yatağında sokak lambasından yansıyan ışığın …
Karar vermek için ne olduğunu bilmesi gerekiyordu. Ne olduğunu? Sahi gerçekten artık neydi? Tanrı mı, insan mı, yaratık mı, deli mi, yoksa alelade bir ölümlü mü? İki hafta geçmişti. Geriye kalan kısacık zamanından iki hafta daha gitmişti. Karar vermesi gerekiyordu. Ölmeden önce. Ölecekti! Bunu aklından bir türlü çıkaramıyordu. Girdabın içinden çıkmaya çalışmak… bunu yapacak gücü …
İlaçları bırakalı on yedi gün olmuştu. Yine bir sürü laf, bir sürü tavsiye, anlamsız zorlamalar. Bir yandan onların zihninden geçenleri görmek, diğer yandan senden önce öleceklerin yaşamla ilgili tavsiyelerini dinlemek. Hangisi daha tuhaftı karar vermek zordu. Fakat bunları bir kenara bırakmıştı. Tek düşündüğü elindeki gücü ne yapacağıydı. Kısıtlı zaman ve hayal bile edilemeyecek yetenekler. Deniz …
Kemoterapinin başlamasına bir gün kala dördüncü kriz vurdu. O sırada arkadaşının evinde yemek yiyordu. Ağrı başlamadan önce; kısa bir an da olsa her şeyi unutmuş, komik bir anısını anlatmaya başlamıştı. Unutmak, insana verilen en büyük hediye. Beyni ortadan ikiye yarılıyormuş gibi hissetti. Her şey karardı. Nedensiz şekilde oturduğu yerden kalktığında odadakiler hiçbir tuhaflık hissetmemişti. Bir …
Hastalık teşhisi konduğunda, “Bir yıl, belki daha az vaktiniz var” demişti doktor. Sarışın, kilolu, kendisine fazla güvendiği belli olan, gözlükleri üstünden konuşmayı seven bir kadındı. Sahte bir üzüntü eklemeye çalışmıştı ses tonuna. Çiğ, oraya ait olmadığı belli olan gereksiz çaba. “Size büyük umutlar vadetmek istemiyorum ama kemoterapi ile bu süreyi uzatmamız mümkün olabilir”. Başka doktorlara …
Hatice köyün ne en güzel ne de en çirkin kızıydı. Sadece kızlardan biriydi. Kendini bildiği andan itibaren tarlada, ahırda, mutfakta çalışmıştı. On beşine girdiğinde birinin onu istediğini duymuş, istemeye geldiklerinde evleneceği adamı kapı aralığından görmüştü. Bir sürü hayal kurmuştu o zaman, gençlik işte. Hepsi güzeldi. Düğünü köyün meydanında olmuştu. Neden ağladığını bilmese de evinden çıkarken …
